Gmach parlamentu Rzeszy w Berlinie (niem. Reichstagsgebäude i, potocznie Reichstag)
Neorenesansowy budynek został zbudowany w latach 1884–1894 według projektu Paula Wallota. Jest siedzibą parlamentu II Rzeszy Niemieckiej.
Sala obrad
Budynek Reichstagu był zaprojektowany, by spełniać funkcje parlamentu. W centralnej części gmachu znajdowała się sala plenarna dla 397 parlamentarzystów.Poza salami obrad dla Reichstagu, w gmachu urządzono czytelnię, liczne sale rozmów, salę wypoczynkową, garderoby, przebieralnie. Budynek mieścił również bibliotekę zawierającą ponad 320 tysięcy woluminów. Archiwum Reichstagu wkrótce liczyło około miliona pism, które przesyłano do czytelni przy pomocy systemu wind pneumatycznych. Ponadto budynek posiadał własną elektrownię, która zapewniała stały dopływ prądu, system regulacji ogrzewania, elektryczną wentylację, okna o podwójnych szybach, sieć telefoniczną, toalety.
Jedynym mankamentem okazał się brak wystarczającej liczby gabinetów do pracy dla parlamentarzystów. Na tle innych europejskich parlamentów, nowy Reichstag o powierzchni 138×96 m, był relatywnie mały. Kolejne przebudowy nie przyczyniły się do rozwiązania tego problemu.
Większość pomieszczeń była wyłożona drewnianą boazerią, przeważało drewno dębowe, sosnowe oraz gatunki orientalne. Za drewnem przemawiały względy akustyczne oraz stylistyczne. Wallot zaprojektował wnętrza oraz wyposażenie w stylu niemieckiego renesansu z XVI–XVII w. Drewniane boazerie oraz drewniane dekoracje (rozety nad drzwiami, obeliski, poskręcane kolumny, girlandy oraz figury alegoryczne) należały do koniecznych detali reprezentacyjnych budowli państwowych doby renesansu. Tego typu zdobnictwo uważane było za typowe niemieckie i w zamyśle architekta miało kontrastować z bardziej międzynarodowym stylem neorenesansowym charakteryzującym architekturę zewnętrzną.