Muzeum Wojska

[Friedrich von Baden]

Karabin przeciwpancerny M1918

Karabin przeciwpancerny M1918 był karabinem jednostrzałowym, z którego ogień prowadzono ze specjalnej podpórki (czasami jako podpórki używano dwójnogu od niemieckiego lekkiego karabinu maszynowego wz. 08/15), opierając kolbę o ramię strzelca.

Do strzelania używano nabojów 13,25 × 92 mm z pociskiem przeciwpancernym z rdzeniem stalowym o masie 51,5 g, elaborowanych 13 g prochu bezdymnego. Pocisk taki z odległości 100 m przebijał tarczę stalową o grubości 25 mm, z odległości 500 m – tarczę o grubości 20 mm, a z 1000 m – tarczę o grubości 15 mm.

Konstrukcja tego karabinu miała szereg wad, a do podstawowych należy zaliczyć: silny odrzut, małą manewrowość i niewielką szybkostrzelność. Niepoprawne oparcie broni mogło być też niebezpieczne dla strzelca, dlatego nazywano go „łamaczem obojczyków”.

[Friedrich von Baden]

Kartaczownica Gatlinga

Jeden z prekursorów karabinu maszynowego. W odróżnieniu od poprzednich broni tego typu, wielolufowy karabin Gatlinga zapewniał dużą szybkostrzelność i łatwość ponownego ładowania. Z technicznego punktu widzenia ta konstrukcja, nie jest karabinem maszynowym, gdyż ogień z niej prowadzony jest ręcznie, a nie automatycznie. Skonstruowany został w roku 1861 przez Richarda Gatlinga.
Zasadnicza idea broni była znana już w XVIII wieku – kilkanaście umieszczonych obok siebie luf, odpalanych kolejno, miało zapewnić prowadzenie nieprzerwanego ognia. Na przeszkodzie w realizacji tego pomysłu stały jednak brak odpowiednich nabojów i ograniczenia technologiczne, których pokonanie możliwe było dopiero w drugiej połowie XIX wieku.
Gatling wykorzystał pojawienie się nabojów zespolonych z metalową łuską i opracował nowatorski system odpalania ładunków z poszczególnych luf, połączony z ruchem samych luf, podajnika i zamka. Dzięki temu jego broń miała teoretyczną szybkostrzelność około 1200 strzałów na minutę, a szybkostrzelność praktyczna dochodziła do 400 strzałów na minutę. Obsługę karabinu stanowiło 4 żołnierzy.
Lufy, podajnik i cylinder blokujący były oddzielnymi częściami zamontowanymi na łożu. Tylne części luf, każda z osobnym zamkiem, oraz mechanizm spustowy mieściły się w cylindrze. Obrót korby powodował obrót luf, a naboje umieszczone w zasobniku wsuwały się pod swym ciężarem do podajnika. Odpowiedni mechanizm powodował wsuwanie naboju do lufy, ryglowanie jej osobnym zamkiem i strzał, a następnie wyrzucenie łuski z lufy. Podczas jednego obrotu korby każda lufa oddawała jeden strzał.

[Friedrich von Baden]

Karabin maszynowy MG08

Karabin maszynowy Maschinengewehr 08 (MG08) (Maxim MG08) Hirama Maxima skonstruowany w 1883 roku. Była to broń skomplikowana, droga w produkcji i wymagająca dobrze wyszkolonej obsługi, ale przewyższająca pod każdym względem używane wcześniej kartaczownice.
Na przełomie XIX i XX wieku Hiramowi Maximowi udało się sprzedać niewielką liczbę egzemplarzy swojego ckm-u największym europejskim armiom (wyjątkiem była armia francuska, która zakupiła ckm Hotchkiss). W następnych latach, wzorując się na zakupionych egzemplarzach, w krajach tych powstały nowe wersje tego ckm-u, które, zachowując schemat działania (automatyka uruchamiana krótkim odrzutem lufy, ryglowanie kolankowo-dźwigniowe), różniły się szczegółami konstrukcyjnymi i zastosowaną amunicją. Najdalej poszli konstruktorzy angielscy, którzy zmienili kierunek łamania dźwigni ryglującej, co pozwoliło na znaczne zmniejszenie wielkości komory zamkowej i w rezultacie na zmniejszenie masy ckm-u. Około 1890 roku armia brytyjska, niemiecka i amerykańska marynarka wojenna zakupiły ulepszoną wersję Maxima.

[Friedrich von Baden]

Broń Palna Krótka
Broń na nabój słabszy od karabinowego, przeznaczona do walki na niewielką odległość (do 50 m). Charakteryzuje się krótką lufą, małymi gabarytami i chwytem (rękojeścią) przystosowanym do strzelania z jednej ręki.

Puffer

Jest to pistoletem olstrowym małego kalibru z kołowym zamkiem. Chwyt pistoletowy (kolba) był prosty lub lekko odchylony ku dołowi. Miał kształt zwężającego się ku końcowi kolby stożka. Charakterystyczne było zakończenie chwytu w postaci dużej, kulistej głowicy. Ułatwiało to wyciąganie puffera z olster. Poza tym pozwalało na użycie puffera w charakterze broni obuchowej, co czyniono jednak dość rzadko, ponieważ zamek kołowy było łatwo uszkodzić. Strzał z puffera oddawano, przechylając go na bok, tak, aby zamek znalazł się u góry, co usprawniało jego działanie. Dobrze wyszkoleni kawalerzyści przed oddaniem strzału wykonywali zwrot koniem tak, aby strzelać w bok. Strzelanie nad końskim łbem groziło ogłuszeniem zwierzęcia, stąd starano się tego nie robić. Jeździec miał na wyposażeniu dwa puffery, stąd zawsze wytwarzane były w parach (lewy i prawy). Zastosowanie puffera zmieniło taktykę walki jazdy w zachodniej Europie na tzw. karakol (korakol). Pufferów używała m.in. rajtaria.

[Friedrich von Baden]

Pistolet skałkowy

Krótka broń palna z zamkiem skałkowym, rozpowszechniona na przełomie XVII i XVIII wieku. Zasięg wynosił 50 metrów. W kawalerii używany powszechnie, w piechocie posiadali je głównie oficerowie. Kawaleria saska strzelała z odległości 20 m. Zastąpiony przez rewolwery i pistolety kapiszonowe.

[Friedrich von Baden]

Pistolet de Cavallerie Mle 1842

Mle 1842 był następcą skałkowego pistoletu Mle 1777, wyposażony w stożkowatą lufę o gładkim przewodzie. Łoże wykonane z drewna orzechowego było zakończone z przodu mosiężnym bączkiem przymocowanym przy pomocy śruby. W bączku znajdował się otwór przez który wkładany był pobojczyk spoczywający w kanale pod lufą. Kolba pistoletu była wzmocniona stalowymi taśmami co wzmacniało konstrukcję pistoletu i umożliwiało użycie go jako broni obuchowej. Głowica chwytu była zakończona masywną nakładką ze strzemieniem do którego mocowany był rzemień zapobiegający zgubieniu broni.

[Friedrich von Baden]

Rewolwer Lefaucheux M1858

Francuski sześciostrzałowy rewolwer zapłonu trzpieniowego, opatentowany przez Casimira Lefaucheuxa. Pierwszy rewolwer na metalowe naboje scalone kalibru 12 mm, przyjęty na użytek armii. Był używany przez francuską marynarkę, kawalerię oraz wojska obu stron wojny secesyjnej.

[Friedrich von Baden]

Rewolwer Nagant wz.1895

Belgijski rewolwer kalibru 7,62 mm. Jedyny szerzej znany typ rewolweru gazoszczelnego (tzn. takiego, w którym nie dochodzi do przedmuchów pomiędzy bębenkiem a lufą). Używał nabojów o specjalnej konstrukcji (pocisk był całkowicie schowany w łusce). Mechanizm powodował dosuwanie bębenka do przodu, do wlotu lufy, a krawędź łuski była wsuwana do lufy i w rezultacie następowało uszczelnienie połączenia. Broń była bardzo popularna w wielu krajach, zwłaszcza w Rosji, gdzie była produkowana na licencji i przyjęta jako przepisowa broń boczna podoficerów i oficerów.

[Friedrich von Baden]

Reichsrevolver M1871

Rewolwer wprowadzony do uzbrojenia armii Cesarstwa Niemieckiego w 1871 roku. Rewolwer jest bronią powtarzalną, ma zamknięty, jednoczęściowy szkielet. Mechanizm uderzeniowy kurkowy, bez samonapinania. Z lewej strony szkieletu znajdował się nastawny bezpiecznik. Broń jest zasilana z sześcionabojowego bębna. Łuski z bębna były usuwane po wyjęciu bębna ze szkieletu. Szkielet był demontowany po wyciągnięciu jego osi (przed przypadkowym wysunięciem osi chroni zatrzask. Rewolwer nie posiadał rozładownika, do usuwania łusek służyła oś bębna lub inny improwizowany wybijak. Rewolwer ma lufa gwintowaną z trzema prawoskrętnymi bruzdami. Broń ma stałe przyrządy celownicze (muszka i szczerbinka).

[Friedrich von Baden]

Pistolet Mauser C96

Pistolet opracowany w zakładach Mausera, pierwszy udany typ pistoletu samopowtarzalnego. Pistolet był produkowany w Niemczech w latach 1896–1939, a także w innych krajach (Chiny, Hiszpania), często bez licencji od producenta. Łącznie wyprodukowano ponad milion pistoletów tego typu. Pistolet Mauser C96 działał na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, strzelał z zamka zamkniętego. Zasilany był z niewymiennego magazynka, umieszczonego przed spustem, ładowanego od góry za pomocą łódki, po odciągnięciu zamka. W podstawowej wersji magazynek był dwurzędowy i mieścił 10 nabojów kalibru 7,63 mm. Lufa, wykonana z jednego kawałka stali, połączona była w tylnej części z komorą zamkową, wewnątrz której poruszał się zamek. Pod zamkiem był umieszczony wahliwy blok ryglujący, z dwoma zaczepami na górnej powierzchni, które wchodziły w wycięcia zamka. Zamek i miał na końcu uchwyty po obu stronach do odciągania.
Po zwolnieniu spustu, napięty kurek zbijał iglicę, powodując strzał. Po strzale lufa z zamkiem cofała się o 2,4 mm, po czym odryglowany zamek cofał się dalej, wysuwając się do tyłu z komory zamkowej i napinając przy tym kurek. Następnie zamek powracał, wybierając nabój z magazynka i wprowadzając go do komory nabojowej. Na końcu cyklu lufa z zamkiem przesuwała się do przodu i następowało zaryglowanie zamka. Po wystrzeleniu wszystkich nabojów, zamek pozostawał w tylnym położeniu.
Wczesne pistolety miały bezpiecznik unieruchamiający kurek w postaci dźwigni, która należało przesunąć w dół w celu zabezpieczenia. Od około 1912 wprowadzono nowy typ bezpiecznika, którego dźwignię należało przesunąć do góry w celu zabezpieczenia broni.