Celebry

[Friedrich von Baden]

Celebra

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza.
Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają».

Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».

W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».

Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».

Komentarz do ewangelii.
"Jezus rozradował się w Duchu. Daje nam wskazówki, jak Go naśladować i być radosnym
Siedemdziesięciu dwóch uczniów wraca z radością i dzielą się owocami misji. Widzimy także Jezusa rozradowanego w Duchu Świętym. Mamy tutaj doświadczenie wspólnoty Kościoła, która przepełniona jest radością i poczuciem uczestniczenia w Bożym działaniu. Przyjrzę się uczniom i posłucham wypowiadanych słów.

Uczniowie wracają rozradowani, bo przeżyli ważne doświadczenie. Pierwszy owoc to "pokonanie demonów". Uczniowie nie walczą z ludźmi, ale ze złem, grzechem, który ich zniewala. Drugi cel misji to odzyskanie wolności dzieci. Diabeł nie znika, nadal dysponuje ogromną siłą, ale nie może nam zaszkodzić, jeśli nie idziemy za jego pokusami. To, jednak, co jest najważniejsze, to uczestniczenie w życiu Boga. To zażyłość z Bogiem i życie pełnią.

Rozradować się. Mieć prawdziwy powód do radości. Słowa Jezusa uświadamiają nam, że przejawy radości duchowej muszą być też rozeznawane.

Poproszę o doświadczenie radości bycia w misji Ojca. Podziękuję za wolność dziecka Bożego. Postaram się zapamiętać jakąś myśl z tej modlitwy. Zrobię małe postanowienie…
Paweł Kosiński SJ

[Friedrich von Baden]

Dwudziesta Dziewiąta Niedziela zwykła

Ewangelia (Łk 18, 1-8)
Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać: „W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi.

W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: «Obroń mnie przed moim przeciwnikiem». Przez pewien czas nie chciał».

Lecz potem rzekł do siebie: «Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, to jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie»”.

I Pan dodał: „Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. A Bóg czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”

Komentarz do ewangelii.
Czy Jezus znajdzie w nas wiarę, gdy przyjdzie?

Ten fragment ewangelii św. Łukasza jest nazywany "małą apokalipsą". Jezus jest pytany o to, kiedy przyjdzie Królestwo Boże i wskazuje, że Bóg "weźmie w obronę swoich wybranych", ale czy "Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?" Oczyma wyobraźni zobaczę wdowę i niesprawiedliwego sędziego. Posłucham słów Jezusa.

Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę we mnie, w Kościele czy w świecie? Wielokrotnie zadajemy sobie pytanie: gdzie jest Pan? Dlaczego nie przychodzi nam z pomocą? Dlaczego samotnie walczymy z przeciwnościami? Bóg postępuje jak głuchy, chce, żebyśmy Go przyzywali. On się nie zjawia, bo nie pragniemy spotkania z Nim, ale chcemy często załatwiać nasze "małe interesy". Zbawienie nie narzuca się, nie zniewala mnie. Bóg nie będzie zwlekał, ale muszę wołać do Niego z wiarą.

Poczucie zagrożenia. Jest wiele rzeczy, które nas niepokoją, są wyrzutem sumienia, obawą odrzucenia i potępienia. Z tymi emocjami, z tym poczuciem zagrożenia muszę stawać przed Bogiem i wołać: Przyjdź Panie! W Nim jest moje uspokojenie i poczucie bezpieczeństwa.

Poproszę o łaskę modlenia się, przyzywania Boga nieustannie. Podziękuję za doświadczanie Bożej opieki. Postaram się wynieść jakiś pożytek duchowy z tej modlitwy.

[Friedrich von Baden]

Uroczystość Wszystkich Świętych
(festum omnium sanctorum)

Ewangelia (Mt 5, 1-12a)
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:

«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni.

Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.

Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.

Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.

Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.

Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie».

Komentarz do Ewangelii.

Jezus nazywa „błogosławionymi” tych, których świat uważa za nieszczęśliwych
Dzisiejszy świat takimi ludźmi gardzi. Boże kryteria oceny są sprzeczne z naszymi pojęciami sukcesu, wielkości i znaczenia.

W Uroczystość Wszystkich Świętych Kościół rozważa fragment Mateuszowej ewangelii o błogosławieństwach. Oczyma wyobraźni zobaczę Jezusa, który widząc otaczające Go tłumy, wchodzi na górę. Zobaczę też wokół Niego uczniów. Wyobrażę sobie też samego siebie, słuchającego słów Pana.

Dzisiaj muszę się skonfrontować z kryteriami, jakimi się posługuje Bóg, a jakimi człowiek oceniając to, co się w życiu liczy i o co należy się starać. Jezus nazywa „błogosławionymi” tych, których świat, a często i my sami, uważamy za nieszczęśliwych, mało zaradnych, niewiele mogących. Dzisiejszy świat gardzi takimi. Boże kryteria oceny są sprzeczne z naszymi pojęciami sukcesu, wielkości i znaczenia. Zmiana ich wymaga wielkiej odwagi. Nie jest to też zachęta do heroicznych czynów, ale do stałej postawy.

Cieszyć się i radować. To wielka sztuka umieć znaleźć prawdziwy powód do radości. Jezus zachęca nas dzisiaj, byśmy nie dali się zwieść pozorom, powłoce zewnętrznej, ale byśmy umieli się cieszyć według Bożych kryteriów.

Poproszę o umiejętność patrzenia z prostotą i prawością, nie dopatrując się wszędzie zła, nie podejrzewając innych o złe zamiary. Podziękuję Bogu, że Jezus wobec mnie realizuje błogosławieństwa, jest cichy i pokorny, czystego serca…
Postaram się zapamiętać jakąś jedną myśl z modlitwy. Zrobię małe postanowienie.

[Friedrich von Baden]

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych
(Dzień Zaduszny)

Ewangelia (Łk 23, 44-46. 50. 52-53; 24, 1-6a)
Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek.

Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego». Po tych słowach wyzionął ducha.

Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany.

W pierwszy dzień tygodnia poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach.

Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał».

Komentarz do Ewangelii.
W Dzień Zaduszny postaraj się po prostu być przy Jezusie
We Wspomnienie Wiernych Zmarłych Kościół zaprasza nas do kontemplowania najważniejszej prawdy wiary, że Jezus umarł na krzyżu, został pochowany w skalnym grobie i zmartwychwstał.

We Wspomnienie Wiernych Zmarłych Kościół zaprasza nas do kontemplowania najważniejszej prawdy wiary, że Jezus umarł na krzyżu, został pochowany w skalnym grobie i zmartwychwstał. Dzisiaj ja też staję wobec rzeczywistości przemijania i śmierci. Postaram się po prostu być przy Jezusie. Przyjrzę się Józefowi z Arymatei i niewiastom.

Ziemskie życie Jezusa zaczyna się w grocie narodzenia i kończy w skalnej grocie grobu. Bóg jest pokorny, upodabnia się do nas we wszystkim. Jego życie było realizowaniem krok po kroku woli Boga. Nie czynił niczego innego, jak woli swego Ojca, aż po danie życia. W Dniu Zadusznym uświadamiamy sobie, że każdy z nas jest wezwany, aby iść za głosem Boga, realizując Jego plan zbawienia mnie i innych przeze mnie.

Bezradność i przestrach. Wiele razy stajemy wobec rzeczywistości duchowych i ludzkich, których nie rozumiemy i się ich boimy. Sami tego nie pokonamy. Możemy to zmienić tylko przez ufne poddanie się woli Boga, bo On nas zna i miłuje.

Poproszę o doświadczenie radości wejścia do grobu i przeżycia tego, że On zmartwychwstał. Podziękuję za wszystkich, którzy tworzyli moją historię życia do tej pory, bo oni są światełkiem Bożej obecności w moim życiu. Postaram się zapamiętać jakąś myśl z tej modlitwy, która przyciągnęła moją uwagę.

[Friedrich von Baden]

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych
(Dzień Zaduszny)

Tradycja palenia zniczy
W noc zaduszną, aż do świtu, na cmentarzach, rozstajach i w obejściach, rozniecano ogniska, których zadaniem było wskazywanie drogi błąkającym się duszom. Popularne było również palenie ognisk na mogiłach samobójców i ludzi zmarłych tragicznie, którzy zwykle byli grzebani za murem cmentarnym. Chrust na te ogniska składano w ciągu całego roku (ten, kto przechodził obok, kładł obok grobu gałązkę i w ten sposób tworzył się stos do spalenia w noc zaduszną). Wierzono, że ogień palony na grobach samobójców ma moc oczyszczającą umarłych, daje również ochronę żywym przed złymi mocami, które mogły być obecne w takich miejscach.

Obecnie, ognie te zostały zastąpione przez świece lub znicze stawiane na gronach zmarłych.

[Friedrich von Baden]

I Niedziela Adwentu

✠ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Wtedy dwóch będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony. Dwie będą mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, druga zostawiona.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie. A to rozumiejcie: Gdyby gospodarz wiedział, o której porze nocy nadejdzie złodziej, na pewno by czuwał i nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie». Oto słowo Pańskie.

Rozważanie do czytania
W codziennej pracy waży się zbawienie albo potępienie.
Jezus nie straszy, nie przepowiada przyszłości. Prowadzi nas do tego, byśmy odczytywali teraźniejszość w świetle Jego życia i historii. Sąd dokonuje się przez to, jak my odpowiadamy na Jego wezwanie i jak traktujemy braci.

Jezus przedstawia nam dzisiaj wiele obrazów oczekiwania, czuwania, bo chwila przyjścia Pana zbliża się. Noe i potop, pracujący w polu czy przy żarnach, gospodarz pilnujący domu. Przyjrzę się temu obrazowi, który przykuje moją uwagę.

Każde wydarzenie, każda sytuacja może być odczytana jako znak przyjścia Pana. Nawet codzienność w swojej zwyczajności, bo to w niej dokonuje się sąd nad nami. W codziennej pracy waży się zbawienie albo potępienie. Jezus nie straszy, nie przepowiada przyszłości. Prowadzi nas do tego, byśmy odczytywali teraźniejszość w świetle Jego życia i historii. Sąd dokonuje się przez to, jak my odpowiadamy na Jego wezwanie i jak traktujemy braci.

Czuwajcie. To nie zagrożenie, ale zachęta. Moje wybory mają znaczenie. Nie powinienem przeżywać ich lękowo, ale odpowiedzialnie.

[Friedrich von Baden]

II Niedziela Adwentu

✠ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: "Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”. Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi:

"Głos wołającego na pustyni:

Przygotujcie drogę Panu,

prostujcie ścieżki dla Niego”.

Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny.

Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordanie, wyznając przy tym swe grzechy.

A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: "Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: »Abrahama mamy za ojca«, bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone.

Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichrza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym”. Oto słowo Pańskie.

Rozważanie do czytania
Jan Chrzciciel jest ostatnim prorokiem Starego Testamentu
On jest ‘głosem’, który obwieszcza przyjście Zbawiciela. Nie tylko sam go uznaje, ale staje się apostołem, który przygotowuje innych na przyjęcie Chrystusa. Przesłanie Jana skierowane jest nie tylko do pojedynczych ludzi, ale i do wspólnoty.

Ewangelista ukazuje w tym fragmencie jedną z centralnych postaci Adwentu, św. Jana Chrzciciela. Oczyma wyobraźni zobaczę człowieka odzianego w skórę wielbłąda, przepasanego pasem skórzanym, żyjącego na pustkowiu ascetę, który głosi chrzest nawrócenia. Wsłucham się w jego słowa.

Jan Chrzciciel jest ostatnim prorokiem Starego Testamentu, a zarazem pierwszym, który wskazuje na Chrystusa, Baranka Bożego. On jest ‘głosem’, który obwieszcza przyjście Zbawiciela. Nie tylko sam go uznaje, ale staje się apostołem, który przygotowuje innych na przyjęcie Chrystusa. Przesłanie Jana skierowane jest nie tylko do pojedynczych ludzi, ale i do wspólnoty. Nie łudźmy się, że przynależność do Kościoła (przyjmowanie sakramentów i zachowywanie zwyczajów) zapewni nam zbawienie. Potrzeba nieustannej przemiany życia w oczekiwaniu na przyjście królestwa Bożego.

Prostować ścieżki życia. Zwykle wezwanie do nawrócenia odczytujemy jako sposób na ucieczkę przed karą. Tymczasem, prostowanie ścieżek to okazja do odkrycia swojej drogi, pokoju ducha i doświadczenie wierności miłującego Boga.

Prośmy o umiejętność i odwagę codziennego nawrócenia, przemiany życia. Podziękuję za sakrament pojednania, który uwalnia mnie od grzechu.

[Friedrich von Baden]

III Niedziela Adwentu

✠ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy Jan usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów z zapytaniem: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?”. Jezus im odpowiedział: „Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi”.

Gdy oni odchodzili, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: „Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale coście wyszli zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w domach królewskich są ci, którzy miękkie szaty noszą. Po coście więc wyszli? Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on”. Oto słowo Pańskie.

Rozważanie do czytania
Chrześcijanin ma zdobywać królestwo Boże ‘gwałtem’ na wzór Jezusa, biorąc swój krzyż i służąc
Centralną postacią dzisiejszego fragmentu ewangelii jest św. Jan Chrzciciel. Oczyma wyobraźni zobaczę go otoczonego uczniami, uwięzionego, próbującego dojść prawdy o Jezusie. Posłucham świadectwa Pana o Janie.

Uczestniczymy w bardzo delikatnym momencie działalności Jana Chrzciciela i Jezusa. Królestwo Boże ściera się ze światem. Co więcej, ten świat czując się zagrożony, czyha na synów królestwa. Jan Chrzciciel dziwi się i nie rozumie do końca sposobu wypełnienia się obietnicy Boga. Jego pytania są jednak ważne dla każdego. Boga nie można sprowadzić do własnych poglądów. Musimy wyzbywać się fałszywych wyobrażeń, odkrywać prawdę o królestwie Bożym i przyjmować Ewangelię w pokorze. Błogosławiony, który nie zgorszy się słabością (krzyżem) Dobrej Nowiny.

Gwałtowność. Zwykle nie kojarzy nam się dobrze. Boimy się ludzi gwałtownych, porywczych. Sami też nie chcemy być postrzegani jako gwałtownicy. Chrześcijanin ma zdobywać królestwo Boże ‘gwałtem’ na wzór Jezusa, biorą swój krzyż i służąc.

Poproś o łaskę przyjęcia Pana ukrzyżowanego, pokornego i ubogiego. Podziękuj za to, że Bóg wypełnia swoje obietnice a nie moje oczekiwania.

W chwili refleksji pomyśl o tym, co dzisiaj w moim życiu, w rodzinie, w pracy, w kręgu znajomych jest znakiem i śladem królestwa Bożego. Zrób jakiś gest wyrażający wdzięczność.

[Friedrich von Baden]

IV Niedziela Adwentu

✠ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak.

Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienna za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.

Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: ”Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”.

A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy ”Bóg z nami”.

Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie. Oto słowo Pańskie.

Rozważanie do czytania
Józef jest człowiekiem otwartym na to, co go przerasta, do czego został powołany
Postać Józefa mówi nam o wielkości tego, który w sytuacji stresu i poważnego kryzysu nie myśli tylko o sobie, ale i o innych. Szuka większego dobra i ograniczenia zła, nie działa egoistycznie, ani tak, by innym zaszkodzić.

Centralną postacią fragmentu ewangelii na ostatnią niedzielę Adwentu jest św. Józef. Postaram się wczuć w jego przeżycia, dramat, który przeżywa: nieoczekiwana ciąża Maryi, trudna sytuacja pary, działanie pod presją społeczną i prawną. Przyjrzę się też interwencji Boga, który wspiera Józefa.

W tej historii nie chodzi o to, by przeprowadzić psychologiczną rekonstrukcję kryzysu duchowego pomiędzy młodymi małżonkami, ale żeby pojąć sens pochodzenia Jezusa. Jest On nazywany ‘synem Józefa’, ale nie pochodzi od niego fizycznie. Jest w nim duchowym synem Dawida, a przez stwórczą interwencję Ducha Świętego, rodzi się z Maryi jako Syn Boży. Józef jest człowiekiem otwartym na to, co go przerasta, do czego został powołany. Jego wielkość to wypełnienie tej misji, dla której został stworzony.

Nie działać na szkodę innych. Postać Józefa mówi nam o wielkości tego, który w sytuacji stresu i poważnego kryzysu nie myśli tylko o sobie, ale i o innych. Szuka większego dobra i ograniczenia zła, nie działa egoistycznie, ani tak, by innym zaszkodzić.

Poproś o to, byś umiał słuchać i przyjmować Słowo Boże. Podziękuj za Syna, który jest nam dany przez Maryję.