Kazania na każdy dzień

[Hugo de Payns]

31 stycznia

Nasze modlitwy muszą być wypowiadane z ufnością i z mocną nadzieją, że dobry Bóg może i udzieli nam tego, o co Go prosimy, jeśli prosimy tak, jak powinniśmy. We wszystkich miejscach, w których Jezus Chrystus obiecuje, że udzieli wszystkiego przez modlitwę, zawsze stawia ten warunek: Jeśli będziecie to robić z wiarą. Gdy ktoś prosił go o uzdrowienie lub o coś innego, nigdy nie omieszkał im powiedzieć: Według wiary waszej niech wam się stanie. (Mt 9,29) Poza tym, bracia moi, któż mógłby nas doprowadzić do zwątpienia, skoro nasza ufność opiera się na nieskończonej mocy i bezgranicznym miłosierdziu Boga oraz na nieskończonych zasługach Jezusa Chrystusa, w którego imię się modlimy. Kiedy modlimy się w imię Jezusa Chrystusa, to nie my się modlimy, ale sam Jezus Chrystus modli się za nas do swojego Ojca. Ewangelia daje nam piękny przykład wiary, jaką musimy mieć, gdy się modlimy, w osobie tej kobiety, która cierpiała na krwotok. Powiedziała sobie: Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. (Mt 9,21) Widać, że mocno wierzyła, że Jezus Chrystus może ją uzdrowić; z wielką ufnością czekała na uzdrowienie, którego tak pragnęła. Rzeczywiście, gdy Zbawiciel przechodził obok niej, rzuciła się do stóp Jezusa Chrystusa, dotknęła Jego płaszcza i natychmiast została uzdrowiona. Gdy Jezus Chrystus zobaczył jej wiarę, spojrzał na nią życzliwie i powiedział do niej: Idź, twoja wiara cię ocaliła. (Mt 9,22) Tak, bracia moi, to właśnie tej wierze i ufności wszystko jest obiecane.

Św. Jan Maria Vianney (1786–1859)

[Hugo de Payns]

1 luty

Stałem się w ich oczach jak przechodzień (Hi 19,15 Wlg). Nie będąc uznanym przez synagogę, nasz Odkupiciel był w swoim domu uznany za przechodnia. Poświadcza to prorok tymi słowami: Dlaczego jesteś jak obcy w kraju, jak podróżny, który się zatrzymuje, by tylko przenocować? (Jr 14,8) Skoro nie pojmowano Go jako Pana, został uznany nie za właściciela, ale za obcego. I za podróżnego, który zatrzymuje się tylko na nocleg: z Judei wziął zaledwie kilku mężczyzn, a zakończył swoją podróż, powołując pogan. Był zatem w ich oczach jak przechodzień, bo ich myśli nie wykraczały ponad to, co widzieli. Nie byli w stanie dostrzec w Panu tego, czego nie mogli zobaczyć. Gardząc Jego widocznym ciałem, nie dostrzegali Jego niewidocznego majestatu. Słusznie można o nich powiedzieć: Stałem się w ich oczach jak przechodzień.

Księga XIV, SC 212
Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604)

[Hugo de Payns]

2 lutego

Nazaret jest szkołą, w której zaczyna się pojmować życie Jezusa: jest to szkoła Ewangelii. Tutaj przede wszystkim uczymy się patrzeć, słuchać, rozważać i przenikać głębokie i tajemne znaczenie tego bardzo prostego, pokornego i jakże pięknego objawienia się Syna Bożego. Może też i całkiem nieświadomie uczymy się Go naśladować… O, jak bardzo pragnęlibyśmy powrócić na nowo do lat dziecinnych i poddać się tej pokornej, a wzniosłej szkole nazaretańskiej! Jakbyśmy chcieli pod okiem Maryi uczyć się na nowo prawdziwej wiedzy o życiu i najwyższej mądrości praw Bożych! […] Najpierw lekcja milczenia. Niech się odrodzi w nas szacunek dla milczenia, tej pięknej i niezastąpionej postawy ducha. Jakże jest nam ona konieczna w naszym współczesnym życiu, pełnym niepokoju i napięcia, wśród jego zamętu, zgiełku i wrzawy. O milczenie Nazaretu, naucz nas skupienia i wejścia w siebie, otwarcia się na Boże natchnienia i słowa nauczycieli prawdy; naucz nas potrzeby i wartości przygotowania, studium, rozważania, osobistego życia wewnętrznego i modlitwy, której Bóg wysłuchuje w skrytości (Mt 6,6). Jest jeszcze i lekcja życia rodzinnego. Niech Nazaret nauczy nas, czym jest rodzina, jej wspólnota miłości, jej surowe i proste piękno, jej święty i nierozerwalny charakter. Uczmy się od Nazaretu, że wychowanie rodzinne jest drogie i niezastąpione i że w sferze społecznej ma ono pierwszorzędne i niezrównane znaczenie. Wreszcie przykład pracy. O Nazarecie, domu Syna cieśli (Mt 13,55), tu właśnie chcielibyśmy zrozumieć i umocnić surowe, a przynoszące zbawienie prawo ludzkiej pracy, przywrócić świadomość jej wartości, przypomnieć, że praca nie może być sama w sobie celem, ale że jej wartość i wolność, którą daje, płyną bardziej z wartości celu, jakiemu ona służy, niż z korzyści ekonomicznych, jakie przynosi. Jakżebyśmy chcieli pozdrowić stąd wszystkich pracujących całego świata i ukazać im wielki wzór ich Boskiego Brata, proroka wszystkich słusznych ich praw – Chrystusa, naszego Pana!

Św. Paweł VI

[Hugo de Payns]

3 lutego

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, a dla nas zbawienne, abyśmy Tobie składali dziękczynienie i Ciebie wychwalali, Panie, Ojcze niebieski, wszechmogący i miłosierny Boże. Wysławiamy cuda, których dokonałeś w życiu Jana Chrzciciela, największego między narodzonymi z niewiasty. Jego wybrałeś i uświęciłeś, aby przygotował drogę Chrystusowi, On jeszcze w łonie matki rozradował się z przybycia Zbawiciela, a jego narodzenie wielu napełniło radością. Jako jedyny z proroków, wskazał Baranka, który gładzi grzechy świata. Jan ochrzcił w Jordanie Twojego Syna, który chrzest ustanawiając, dał wodzie moc uświęcania. Aż do końca Jan świadczył o światłości, a przez swoje męczeństwo złożył Chrystusowi najpiękniejsze świadectwo. Dlatego łącząc się z Aniołami w niebie, wielbimy Ciebie na ziemi, razem z nimi wołając: Święty, Święty, Święty, Pan Bóg Zastępów! (Cytaty biblijne: Mt 11,11; Łk 1,41.14; J 1,29)

Mszał Rzymski

[Hugo de Payns]

4 luty

Prawdziwą łaskawością w niebie (por. Ps 36,6) jest Chrystus, nasz Pan. Jaki jest On łagodny, dobry i chociaż nikt Go nie szukał, to zstąpił On z nieba i uniżył się, aby nas wywyższyć. I Chrystus nam obiecał być z nami aż do wypełnienia czasów, jak sam mówi w Ewangelii A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28,20). Spójrzcie na Jego dobro, bracia, jest już w niebie po prawicy Ojca, a pragnie jeszcze trudzić się z nami na ziemi. Razem z nami chce być głodny, spragniony, z nami chce cierpieć, z nami być przybyszem. Nie uchyla się nawet od umierania i uwięzienia z nami (Mt 25,35nn)… Widzicie, jaka jest Jego miłość ku nam: w swej niewysłowionej czułości pragnie w nas cierpieć wszelkie bolączki. Tak, prawdziwa łaskawość przychodząca z nieba – to znaczy nasz Chrystus Pan, stworzyła cię, gdy jeszcze nie istniałeś, szukała cię, gdy byłeś zagubiony i wykupiła cię, gdy byłeś sprzedany… Teraz jeszcze codziennie Chrystus raczy włączać się w ludzkość; ale niestety, nie wszyscy ludzie zgadzają się otworzyć drzwi swoich serc.

Św. Cezary z Arles (470–543)

[Hugo de Payns]

5 lutego

To stworzenie świata stanowi fundament Kościoła – w nim, według słów proroka (por. Iz 65,17), zostało stworzone nowe niebo, którym jest według słów św. Pawła stałość wiary w Chrystusa (Kol 2,5). W nim też została stworzona nowa ziemia, która pije deszcz często na nią spadający (Hbr 6,7), powstaje nowy człowiek, który jest odnowiony przez narodzenie się w górze, na wzór swego Stwórcy. Inna staje się natura gwiazd – tych , o których powiedziano: Wy jesteście światłem świata (Mt 5,14), a także: Między nimi jawicie się jako źródła światła w świecie (Flp 2,15), jak liczne gwiazdy na firmamencie wiary. Nic więc dziwnego, że w tym nowym świecie jest mnóstwo gwiazd wyliczonych i nazwanych przez Boga. A Stwórca tych gwiazd mówi, że ich imiona są zapisane w niebie – tak właśnie rozumiem słowa twórcy tego nowego stworzenia, który mówi: wasze imiona zapisane są w niebie (Łk 10,20). Mnogość gwiazd, które stwarza tam Słowo, nie jest jedynym paradoksem nowego stworzenia – jest jeszcze liczba stworzonych słońc, które oświetlają całą zamieszkaną ziemię promieniami dobrych uczynków, tak jak to mówi Stwórca tych słońc: Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi (Mt 5,16), a także: Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego (Mt 13,43). Podobnie jak człowiek obserwujący świat zmysłowy i rozpoznający mądrość przejawiającą się w pięknie jego rzeczywistości wywnioskował z tego, co widzi, istnienie niewidzialnego piękna i źródła tej mądrości, która ustanowiła naturę bytów, tak samo ten, kto patrzy na nowy świat stworzenia Kościoła, widzi w nim Tego, który jest i staje się wszystkim we wszystkich, oraz drogą rzeczywistości skończonej i pojmowalnej wiedzie swoje zrozumienie w kierunku tego, co niepojęte.

Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335–395)

[Hugo de Payns]

6 lutego

Miłosierdzie Boże, towarzyszące nam przez całe życie. Miłosierdzie Boże, ogarniające nas szczególnie w śmierci godzinie. Miłosierdzie Boże, darzące nas życiem nieśmiertelnym. Miłosierdzie Boże, towarzyszące nam w każdym momencie życia. Miłosierdzie Boże, chroniące nas od ognia piekielnego. Miłosierdzie Boże, w nawróceniu grzeszników zatwardziałych. Miłosierdzie Boże, zdziwienie dla Aniołów, niepojęte dla świętych. Miłosierdzie Boże, niezgłębione we wszystkich tajemnicach Bożych. Miłosierdzie Boże, dźwigające nas z wszelkiej nędzy. Miłosierdzie Boże, źródło naszego szczęścia i wesela. Miłosierdzie Boże, W powołaniu nas z nicości do bytu. Miłosierdzie Boże, ogarniające wszystkie dzieła rąk Jego. Miłosierdzie Boże, koronuje wszystko, co jest, i co istnie będzie. Miłosierdzie Boże, wszyscy jesteśmy zanurzeni. Miłosierdzie Boże, słodkie ukojenie dla serc udręczonych. Miłosierdzie Boże, jedyna nadziejo dusz zrozpaczonych. Miłosierdzie Boże, serc odpocznienie, pokoju pośród trwogi. Miłosierdzie Boże, rozkoszy i zachwycie dusz świętych. Miłosierdzie Boże, budzące ufność wbrew nadziei. O Boże Wiekuisty, w którym miłosierdzie jest niezgłębione – a litości skarb jest nieprzebrany, wejrzyj na nas łaskawie i pomnóż w nas miłosierdzie Swoje, abyśmy w chwilach ciężkich nie rozpaczali, ani upadali na duchu, ale z wielką ufnością poddali się woli Twojej świętej, która jest miłością i miłosierdziem samym.

Św. Faustyna Kowalska (1905–1938)

[Hugo de Payns]

7 lutego

Oddając cześć Ojcu niebieskiemu, oddajemy również cześć naszym ojcom w ciele, gdyż sam Pan wyraźnie nakazał to w Prawie i Prorokach: Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie (Wj 20,12). Niech to przykazanie usłyszą zwłaszcza ci z was, którzy mają ojca i matkę. Dzieci, bądźcie posłuszne swoim rodzicom we wszystkim, bo to podoba się Panu. Pan bowiem nie powiedział: Kto kocha ojca lub matkę, nie jest mnie godzien (Mt 10, 37): niech wasza ignorancja nie sprawia, że źle interpretujecie to dobre przykazanie, ale dodał to słowo: bardziej niż Mnie. Bo gdy ojcowie tego świata są zdania przeciwnego Ojcu w niebie, to słowo Boże musi być przestrzegane. Gdy jednak ojcowie ziemscy w żaden sposób nie sprzeciwiają się naszemu miłosierdziu, to gardzenie nimi jest niewdzięcznością i zapominaniem o ich dobrodziejstwie wobec nas. Pierwszą z cnót chrześcijańskich jest miłosierdzie: czcić swoich rodziców, odpłacić im za trudy i według naszych możliwości zapewnić im pokój. I choćbyśmy jak najhojniej odpłacili się im za ich dobra, to nigdy nie będziemy mogli im dać życia. Z ich strony cieszą się oni pokojem dzięki nam i umocnią nas błogosławieństwami, które przebiegły Jakub wyrwał podstępem. Niech Ojciec niebieski, upodobawszy sobie naszą dobrą wolę, uzna nas za godnych jaśnienia jak słońce w gronie sprawiedliwych, w królestwie naszego Ojca, któremu chwała z Jednorodzonym i Zbawicielem Jezusem Chrystusem, ze świętym i życiodajnym Duchem, teraz i zawsze, i aż po wieki wieków. Amen.

Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386)

[Hugo de Payns]

8 lutego

Doprawdy, to zupełnie coś innego, kiedy nienawidzi się skazy występków i ciała, ponieważ kosztuje się już obecnego dobra, lub hamuje się niedozwolone żądze w nadziei na przyszłą nagrodę, albo obawia się obecnej szkody czy też przyszłych katuszy. To wreszcie dużo większa doskonałość, kiedy nie odchodzi się od dobra z miłości do niego niż nie zgadza się na zło z obawy przed większym złem. W pierwszym przypadku dobro jest dobrowolne, w drugim jawi się przymuszone i wyrwane na skutek zaciętej walki z obawy przed cierpieniem lub z nadzieją na nagrodę. Dlatego ten, kto odrzuca występek ze strachu, powróci do przedmiotu swojej miłości, jak tylko zniknie strach, który go powstrzymywał. Dla niego nie ma stałości w dobru. Nie jest też wolny od nieustannej pokusy, ponieważ nie ma solidnego i stałego pokoju, jaką daje czystość. Tam, gdzie panuje wojenne wzburzenie, tam nie można uniknąć zranień […]. Ten natomiast, który pokonał ataki grzechu i cieszy się bezpieczeństwem pokoju, całkowicie przemieniony w umiłowanie cnoty dla niej samej, będzie trwał w dobru, do którego należy całkowicie, ponieważ w jego oczach nie ma większej szkody niż atak na głęboką czystość duszy. Czystość, którą posiada, jest jego najdroższym i najcenniejszym skarbem, tak jak najcięższą karą byłoby widzieć zgubne pogwałcenie cnót lub doświadczyć trującej skazy grzechu.

Św. Jan Kasjan (ok. 360–453)

[Hugo de Payns]

9 lutego

Kobieta kananejska zbliżyła się do Jezusa i zaczęła go błagać głośnym krzykiem o uzdrowienie swej córki, opętanej przez ducha nieczystego… Ta kobieta, cudzoziemka, bez żadnej więzi ze wspólnotą żydowską – kim była, jeśli nie psem niegodnym otrzymania tego, o co prosiła? Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom – mówi Jezus. Jednakże przez swoją wytrwałość zasłużyła na wysłuchanie prośby. Ta, która nie była niczym innym jak psem, została wyniesiona przez Jezusa do godności małych dzieci; co więcej, została okryta pochwałami. Jezus powiedział jej: O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz (Mt 15,28). Kiedy słyszymy Chrystusa mówiącego: Wielka jest twoja wiara, to nie musimy już szukać innych dowodów wielkości duszy tej kobiety. Spójrz, jak wymazała swoją niegodność poprzez wytrwałość. Zwróć też uwagę, że otrzymujemy więcej od Pana przez naszą modlitwę niż przez modlitwę innych.

Św. Jan Chryzostom (ok. 345–407)