Grupa Marynarki Wojennej Kamerun

[Friedrich von Baden]

Grupa Marynarki Wojennej Kamerun

Grupa Marynarki Wojennej sformowana w 1882 roku.

- pancernik SMS Lothringen
- 4 niszczyciele
- transportowiec Elbe
- 4 batalion piechoty kolonialnej

---

[Friedrich von Baden]

---

---

Okręty z Grupy Marynarki Wojennej Kamerun rozpoczęły szykowanie się, przygotowanie do wyprawy do Kamerunu. Załoga sprawdzała urządzenia i wyposażenie. Technicy, inżynierowie i pracownicy portu sprawdzali stan okrętu oraz jego wyposażenie. Na statki ładowano wyposażenie, broń, jedzenie, urządzenia. Załoga była doszkalana w informacje zdobyte podczas dwóch wypraw badawczych.

[Friedrich von Baden]

---

---

Statki przeszły małe remonty, odnowienia, uzbrojenia. Załoga się dokształciła i przygotowała. Cały sztab zebrał się, wydał rozkazy, przygotował plany i zarządził ostatnią odprawę przed wyjściem z portu. Żołnierze 4 batalionu piechoty kolonialnej zebrali się, ustawili w szeregi i wysłuchali apelu oraz rozkazów.
Na plac gdzie odbyła się odprawa przybył sam Wielki Książę Badenii, czyli główny sponsor oraz monarszy propagator kolonizacji Kamerunu. Po rozmowie z dowództwem, kapitanem, oraz oficerami, podoficerami ale i zwykłymi żołnierzami, zjadł z nimi obiadokolację, pozdrowił ich, dał małe upominki i pożegnał. Następnego dnia cała Grupa Marynarki Wojennej "Kamerun" była gotowa do wyruszenia. Postawiono banderę Cesarstwa Niemieckiego na maszt, uruchomiono silniki i przy dźwięku gwizdka, werbli, oraz salwy honorowej okręty wyruszyły z portu w Bremerhaven...

[Friedrich von Baden]

---

---

Okręty Grupa Marynarki Wojennej "Kamerun", płynęły już prawie miesiąc do Afryki. Cel ich podróży niechybnie się zbliżał. Dowódcy, żołnierze, lekarze, księża towarzyszący wyprawiającym się, kucharze, rzemieślnicy, robotnicy, pomocnicy, geografowie, fachowcy, wszyscy oczekiwali, aż w końcu przybiją do brzegu i rozpoczną misję kolonizacji, chrystianizacji i ucywilizowania czarnego lądu.

[Friedrich von Baden]

Grupa Marynarki Wojennej Kamerun po ponad miesiącu podróży morskiej dotarła do brzegów Kamerunu. Ze względów organizacyjnych dano jednak kilka dni odpoczynku, aby marynarze, żołnierze oraz podróżujący z nimi ludzie różnych profesji nie schodzili na ląd od razu po tak długiej podroży. Na okrętach szykowano się do zejścia na ląd. Przygotowano plan, przygotowano szalupy, przygotowywano zabrane ze sobą rzeczy. Po upłynięciu jakiegoś czasu, w pierwszej szalupie wyruszył oddział zwiadowców wyposażonych w broń palną i białą, celem zbadania brzegu. Po całodniowej i całonocnej eskapadzie, oddział powrócił i zameldował brak jakichkolwiek przeszkód, wrogów czy innych niepokojących rzeczy.
Dowództwo wyprawy zarządziło zejście na ląd na dzień następny.
Jednak Grupa Marynarki Wojennej Kamerun, nie była jedynymi obecnymi w tamtym czasie na nadbrzeżu. Z bezpiecznej bowiem odległości z ukrycia, europejscy kolonizatorzy byli bowiem obserwowani przez lokalnych ludzi. Ci nie byli zadowoleni z obecności na ich wodach i lądach obcych białych ludzi. Lokalni zwiadowcy donieśli o obecności białasów wodzowi plemienia, który zarządził, obserwację przybyłych białych twarzy oraz ogłoszenie stanu gotowości dla wojowników.

[Friedrich von Baden]

Większość żołnierzy zeszła już na ląd i była gotowa aby rozpocząć kolonizację tej ziemi. Zaraz rozpoczęto prace nad budowa obozu. Zaczęto rozstawiać namioty, budować naostrzone pale ochronne. Po paru tygodniach pierwsza nadbrzeżna osada była gotowa. Europejczycy jednak cały czas czuli się obserwowani...

[Friedrich von Baden]

Po upływie pewnego czasu osada przekształciła się w dobrze prosperującą faktorię handlową. Przybywały do niej statki z Europy, które handlowały europejskimi towarami w zamian za dobra pozyskiwane w Afryce. Dobra te zyskali niemieccy handlarze w wyniku umów handlowych z lokalnymi wioskami tubylców. Afrykańczycy dostarczali Europejczykom w sporej ilości; banany, kawę, kakao, skóry zwierząt, kość słoniową, oraz produkty pochodzenia zwierzęcego, zaś w mniejszym stopniu złoto, drewno, pieprz, cukier i sól, czy ryby i owoce morza. Z Europy do niemieckiej placówki handlowej spływały zaś wyroby rzemieślnicze, artykuły budowlane, broń, alkohol, tytoń, wyroby metalowe, narzędzia, pojazdy, srebro, sukno i materiały, złoto i produkty spożywcze. Dzięki świetnej koniunkturze gospodarczej Cesarstwa Niemieckiego, a także dzięki dobrym układom z lokalsami i sporym popycie na rynku europejskim na towary z Kamerunu, osada rozwijała się doskonale.

[Friedrich von Baden]

Po pewnym czasie, Niemcy wykupili od lokalnego wodza pewne ziemie, na których zaczęły powstawać kolejne osady. Z czasem niemieccy handlarze, kupcy, badacze i osadnicy zaczęli wykupywać coraz więcej ziemi. Niekiedy dochodziło do sporów o ziemię jak również o surowce, jednak zawsze dochodziło do pojednania stron i pokojowego rozwiązywania konfliktów.

[Friedrich von Baden]

Po kilku latach Niemcy kontrolowali już spore połacia terytorium nad brzegowego. początkowe osady przeobraziły się w średniej wielkości europejskie miejscowości, miasteczka. Z racji na tak dobre wyniki i pomyślne relacje z lokalnymi wodzami, do Kamerunu przybył badeński Minister ds. kolonii Gustav Nachtigal. Znany niemiecki badacz, odkrywca, podróżnik i geograf, a także kolonizator i propagandysta idei kolonizacji nowych terytoriów. Po rozmowach z lokalną ludnością doszedł on z nimi do porozumienia i przekonał ich do uznania Cesarza Niemieckiego za swojego władcę i Cesarstwa Niemieckiego jako protektora. Po tym gdy to zrobili, Gustav opuścił Afrykę i powrócił do Niemiec. Tam złożył na ręce Cesarza deklarację przywódców kameruńskich plemion.
Następnie zaś wrócił do Badenii, aby przekazać radosne nowiny Wielkiemu Księciu Badenii.

[Friedrich von Baden]

Dzięki temu, że przywódcy kameruńskich plemion uznali protektorat niemiecki, badeński konstruktorzy i budowniczowie mogli rozpocząć konkretniejsze budowy nowych ośrodków handlowych, przemysłowych i mieszkalnych. Z uwagi na duże potrzeby transportowiec Elbe wraz ze swoją eskortą kursował praktycznie cały czas. Budowa nowych miast wymagała sporej ilości materiałów budowlanych pozyskiwanych z Europy, a także nie mniej ważnych surowców budowlanych z Kamerunu, takich jak np. drewno, czy piasek.

Jednak działania Europejczyków nie spodobały się wszystkim plemionom kameruńskim. Niektóre uznały, że Niemcy pragną zniszczyć ich wioski i zniszczyć las, środowisko i ograbić lokalnych z ich surowców i materiałów. Dlatego od teraz współpraca na linii
Niemieccy osadnicy - kameruńskie plemiona nie zawsze przebiegała pomyślnie, oraz zgodnie z europejską racją.
Wobec niepewności o los niemieckich osadników Grupa Marynarki Wojennej Kamerun została niejako przymuszona aby pozostać przy Afryce i pilnować porządku i bezpieczeństwa osadników. Fakt ten wywoływał w niezadowolonych lokalsach dodatkowe negatywne emocje.