Życie w Togolandzie

[Karl von Wettin]

Król po powrocie do Drezna spotkał się z Komisarzem Togolandu, czyli przedstawicielem kolonii w Niemczech i częścią oficerów biorących udział w wojnie w Rosji by omówić sprawy uchodźców. Komisarz stwierdził że możliwe będzie przesiedlenie około tysiąc rodzin które otrzymają nadział ziemii pod uprawę lub pracę w przedsiębiorstwach kolonialnych, ale ostateczną decyzję podejmie Rada Kolonii w Nowej Miśni. Egzekutywa już poparła projekt.

[Karl von Wettin]

W kilka tygodni weterani zaaklimatyzowali się w nowym środowisku. Część z nich znalazła pracę w kopalniach fosforytów i żelaza, a inni na plantacjach bawełny i produktów spożywczych. Kilku podoficerów i oficerów zostało członkami policji kolonialnej. Większa część jednak otrzymała ziemię na północ od wybrzeża. Na razie udało im się zbudować drewniane domy i zacząć przygotowywać pola pod uprawy.

[Friedrich von Baden]

Wszelkie życzenia powodzenia i szczęścia dla nowych osadników na nowej drodze życia.

[Karl von Wettin]

A jeśli można wiedzieć to czy badeńscy ochotnicy także otrzymali pomoc?

[Friedrich von Baden]

A jeśli można wiedzieć to czy badeńscy ochotnicy także otrzymali pomoc?

Nie zajmowałem się tym osobiście, jednak liczę, że mój rząd powziął już jakieś decyzje i kroki w tej sprawie. A jeśli nie to osobiście zwrócę im na to uwagę.

[Karl von Wettin]

Cieszę się. Zależy mi na losie moich byłych podwładnych.

[Karl von Wettin]

Był to kolejny zwykły dzień służby dla policjantów w Nowym Budziszynie. Patrol złożony z czarnego i białego funkcjonariusza powoli przechadzał się po nabrzeżu portowym. Znudzony Niemiec zaproponował miejscowemu koledze przeprowadzenie kilku wyrywkowych kontroli na co ten przystał.
Kilkanaście metrów dalej robotnicy ładowali na statek kawę. Policjanci grzecznie poprosili o otwarcie kilku worków ale po przegrzebaniu zawartości i sprawdzeniu dokumentów celnych niczego nie znaleźli. Historia powtórzyła się przy kolejnym statku, również załadowywanym workami z kawą. Po około godzinie do portu wpłynął kolejny statek, frachtowiec z Wihlemshaven. On miał zabrać ładunek bawełny. Nim minęło dziesięć minut załadunku zjawili się policjanci żądając otwarcia skrzyń. Pierwsza zawierała tylko surowiec, druga też. W trzeciej jednak spostrzegawczy Afrykańczyk dostrzegł coś co było białe, ale nie było bawełną. Rozgrzebał włókna i wyciągnął kawałek kła słonia. Niezarejestrowana kość słoniowa. Inaczej mówiąc przemyt. Natychmiast zatrzymano szefa dokerów, a także kapitana statku

[Karl von Wettin]

Pierwsze przesłuchania przebiegły bez niespodzianek. Obaj zatrzymani twierdzili że nic nie wiedzą o przemycie więc pozostali w areszcie. W czasie gdy byli oni przesłuchiwani komendant skontaktował się z dowódcą Schutztruppe.
Wkrótce w porcie pojawili się żołnierze, a dwóch oficerów policji z asyście plutonu huzarów togijskich zawitało na plantację z której pochodziły skrzynie. Zarówno pracownicy jak i kadra kierownicza wyglądali na zaskoczonych. Huzarzy nie zważając na protesty nadzorców rozpoczęli przeszukanie. Po kilku minutach nadbiegł jeden z zarządców żądając okazania nakazu. Nakaz ten otrzymał. Równolegle przeszukanie trwało. Przetrząsanie budynków najbliżej bramy nic nie dało. Kości Słoniowej ani śladu. Huzarzy systematycznie przeszukiwali kolejne połacie plantacji. Ciągle nic. W międzyczasie do dowódcy przybiegł oburzony właściciel. I on musiał jednak ustąpić na widok prokuratorskiego nakazu. Ani przeszukanie ani przesłuchania nic nie dały. Pracownicy i właściciel albo nic nie wiedzieli albo kłamali. Pozostało obserwować plantację i porty licząc na przechwycenie kolejnych transportów. W kolejnych dniach to się nie stało

[Karl von Wettin]

Z pomocą przyszli czarni żołnierze i funkcjonariusze którzy podjęli się obserwowania plantacji w cywilnych ubraniach udając myśliwych polujących w okolicznych lasach.
W tym samym czasie do Gotha dotarł telegram informujący o całej sprawie. Szybko został przekazany do Drezna. Król Karol zdecydował o poinformowaniu służb bezpieczeństwa w nadmorskich terenach cesarstwa a także Komendę Żandarmerii w Berlinie. @August von Hohenzollern

[Karl von Wettin]

Po dwóch dniach bezowocnej obserwacji wreszcie nocą na plantacji zjawili się myśliwi którzy przywieźli kość słoniową. Nie uszło to uwadze ukrytych policjantów. Zgodnie z instrukcją obserwowali oni wymianę po czym pozostali oni w ukryciu przez około godzinę po czym pieszo wrócili do miasta by donieść przełożonym. Jakiś czas później na plantacji zjawili się ci sami huzarzy co kilka dni wcześniej. Tym razem zjawili się jednak w dwukrotnie większej liczbie. Śledczy byli pewni swego. Wiedzieli że kości nie należy szukać na powierzchi a zakopanych w skrzynkach w ziemii. Jeden pluton przekopywał ziemię, a drugi pilnował by nikt nie opuścił plantacji. Po kilku godzinach wreszcie skrzynki zostały wydobyte na powierzchnię. Tak jak się spodziewano zawierały właśnie kość słoniową. Nikt na plantacji nie miał jednak licencji na polowanie, ani informacji od kogo pozyskano surowiec. Wobec tego aresztowano właściciela pod zarzutem organizowania przemytu, a innym pracownikom zabroniono opuszczania okolic miasta.