Organizacja Armii Cesarstwa Niemieckiego

[Karol Józef Wittelsbach]

Organizacja Armii Cesarstwa Niemieckiego

Organizacja armii współzależna od struktury wewnętrznej państwa, które stanowi federację czterech królestw (Prus, Bawarii, Saksonii i Wirtembergii oraz 21 mniejszych krajów o randze księstwa, palatynatów i wolnych miast. Najważniejszą role odgrywały Prusy poprzez Sztab Generalny, pomimo że każde z królestw posiadało własne siły zbrojne, których liczebność uzależniona była od liczby populacji danego kraju, sztab i ministra wojny. Prusy jako najliczniejszy kraj, a więc zapewniający 78% rekruta, odpowiadały za zaopatrzenie armii oraz jej strukturę organizacyjną.

Siły Zbrojne Cesarstwa Niemieckiego składają się z Armii Niemieckiej, Sił Lotniczych i Cesarskiej Marynarki Wojennej. Liczebność armii wynosi 820 000 żołnierzy rekrutowanych z pośród 82 milionów społeczeństwa. Na jej czele stoi Cesarz jako Najwyższy Dowódca. Organizacja oraz zarząd nad armia spoczywała na Sztabie Generalnym w skład którego wchodził cesarz, oficerowie sztabu generalnego, urzędnicy wojskowi, personel pomocniczy i jego ochrona.

Armia dzieli się na 25 Korpusów (19 pruskich, 3 bawarskie, 2 saskie i 1 wirtemberski). Każdy korpus składa się z 2 dywizji numerowanych kolejno. Łącznie 50 dywizji : 6 bawarskich, 2 Gwardii i 42 pozostałe. Mniejsze kraje dostarczają do poszczególnych dywizji mniejsze jednostki, jak pułki piechoty, jazdy czy baterie artylerii.

Rekrutacja do armii
Zdolnymi do służby są roczniki od 17 do 45 lat. W czasie pokoju obejmuje 5 kategorii, w czasie wojny tylko 3 z nich: osoby do 22 roku przeznaczone do służby liniowej, do 27 w rezerwie i pozostałe roczniki (Landwehrzy) do służby na zapleczu.

[Karol Józef Wittelsbach]

PIECHOTA

Dywizja Piechoty (17 000 żołnierzy)
- Sztab Dywizji
- 2 Brygady Piechoty
- Brygada Kawalerii
- Oddziały Dywizyjne
• Pułk Kawalerii (Zwiad)
• Kompania transportowa
• 2 kompanie inżynieryjne (Pionierzy)
• 2 kompanie medyczne (w każdej 315 żołnierzy)

Pułk Piechoty (3 287 żołnierzy)
- Sztab Pułku
- 3 Bataliony Piechoty (w każdym 1 079 żołnierzy i złożona z 4 kompanii piechoty)
- Oddziały Pułkowe
• Kompania Karabinów Maszynowych (6 MG i 99 żołnierzy)

Kompania Piechoty (245 żołnierzy)
• 3 Plutony Piechoty (w każdym 77 żołnierzy


ARTYLERIA

Pułk Artylerii (1 368 żołnierzy)
- Sztab Pułku
- 2 Bataliony Artylerii (w każdym 673 żołnierzy i 36 dział, te zaś składały się z 6 baterii po 6 dział)


KAWALERIA

Dywizja Kawalerii (5 238 żołnierzy)
- Sztab Dywizji
- 3 Brygady Kawalerii (w każdej 2 pułki jazdy i batalionu artylerii konnej złożonego z 3 baterii po 4 działa.
- Batalion Piechoty złożony z 4 kompanii
- Oddziały Dywizyjne
• Kompania MG
• Pluton inżynieryjny (34 żołnierzy)

Pułk Kawalerii (538 lub 724 żołnierzy)
- Sztab Pułku
- 3 lub 4 szwadrony po 167 żołnierzy

[Karol Józef Wittelsbach]

Stopnie Wojsk Lądowych

Jäger
Gefreiter
Obergefreiter
Unteroffizier
Feldwebel
Oberfeldwebel
Stabsfeldwebel
Fähnrich
Leutnant
Oberleutnant
Hauptmann
Major
Oberstleutnant
Oberst
Generalmajor
Generalleutnant
Generaloberst
Feldmarschall

[Friedrich von Baden]

Działania obronne na obszarze kraju

Jednym z najważniejszych zadań sił zbrojnych jest zapewnienie bezpieczeństwa zewnętrznego dla państwa i jego obywateli. Decydującą rolę dla tej kwestii odgrywa system obrony państwa jako całości. Działanie systemu obronnego ma wymiar strategiczny. Skoro zaś strategia jest formą wykorzystania środków pozostałych w dyspozycji państwa dla osiągnięcia celów polityki bezpieczeństwa narodowego, to system obrony musi być zdolny do uruchomienia całości sił kraju w razie zagrożenia militarnego. Nasz Kraj nie należy do państw planujących agresję na sąsiadów. Musimy jednak liczyć się że może stać się on obiektem agresji.
W tych warunkach istotą przygotowań zbrojnych kraju staje się obrona która przybiera charakter obrony powszechnej i obejmuje wszystkie siły i środki własne dla zapewnienia skutecznych działań opartych o korzyści obronne własnego terytorium. Istotą przygotowań obronnych powinno być takie użycie środków politycznych i obronnych aby nie dopuścić do wybuchu wojny - należy odstraszyć potencjalnego agresora. Celem kierowania obronnością jest zapewnienie trwałego pokojowego bytu i rozwoju Narodu w niepodległym i suwerennym państwie w myśl starej rzymskiej maksymy : Si vis pacem, para belum - chcesz pokoju, przygotuj się do wojny.

Klasyk teorii wojskowości Carl Clausewitz ujmuje środki obrony następująco :
- Własne siły zbrojne które są podstawowym czynnikiem obrony.
- Obrona krajowa ( pospolite ruszenie).
- Twierdze i umocnienia (wykorzystanie i przygotowanie terytorium do obrony).
- Naród (czyli duch i wola walki oraz gotowość do wyrzeczeń).
- Sprzymierzeńcy.

Jak można zauważyć na ostatnim miejscu są wymienione sojusze ponieważ jest to ważny element, ale nie może on dominować nad kształtem całego systemu obronnego państwa. Należy zwrócić uwagę, iż niebezpieczne dla świadomości obronnej społeczeństwa są złudzenia, że sojusze w jakiś istotny sposób mogą zastąpić własne wysiłki w budowie narodowego systemu bezpieczeństwa.

Oryginalny wpis sporządził Graf Henryk von Groc

[Friedrich von Baden]

Obrona defensywna

Przygotowania obronne są ściśle związane z wyborem strategii obronnej. Analitycy wyróżniają następujące strategie obronne defensywne :
- Odwrotowo-wyczerpująca, polega na oddawaniu terenu za czas na przygotowania oraz doprowadzenie do rozciągnięcia linii komunikacyjnych i niewydolności systemu zaopatrzenia wrogich wojsk.
- Zaczepnego uprzedzenia, czyli wykonania uderzenia na przeciwnika przygotowującego się do agresji, strategia bardzo ryzykowna politycznie, ale bardzo skuteczna.
- Powszechnej (totalnej) obrony, czyli wykorzystania wszystkich dostępnych środków a także sposobów prowadzenia działań.
- Obrony granic, jej istotą jest dążność do powstrzymania agresora w obszarach przygranicznych.
Przy wyborze odpowiedniej strategii obronnej trzeba brać pod uwagę wiele czynników zaczynając od : analizy zagrożeń, analizy charakteru i etapów agresji zbrojnej i analizy współczesnego prowadzenia efektywnych działań obronnych.

Wyróżniamy kilka etapów agresji :
- Atak i opanowanie terytorium nadgranicznego (wybrzeży).
- Wtargnięcie wojsk nieprzyjacielskich w głąb atakowanego terytorium.
- Zajmowanie (opanowanie) terytorium obcego lub jego części.
- Utrzymanie terytorium obcego (okupacja).

Biorąc powyższe pod uwagę istotne są czynniki skutecznej obrony wynikające z wcześniejszych przygotowań :
1. Nie dać się zaskoczyć i zniszczyć w pierwszym uderzeniu.
2. Starać się zatrzymać wrogie wojska w pasie nadgranicznym
3. Posiadać siły i środki do manewru w miejscu gdzie nastąpiło przełamanie obrony i gotowych do przeciwuderzeń.
4. Przygotować obronę na całym terytorium państwa, przewidując wydzielenie sił do działań nieregularnych na terenie zajętym przez nieprzyjaciela (wojna partyzancka).

Oryginalny wpis sporządził Graf Henryk von Groc

[Friedrich von Baden]

Obrona ofensywna

Plan obrony ofensywnej powinien przewidywać trzy okresy prowadzenia obrony :
Pierwszy, to odpieranie uderzeń oraz utrzymanie ważnych rejonów i obiektów.
Drugi, to uporczywa obrona ważnych (kluczowych) rejonów i obiektów na kierunkach wtargnięcia przeciwnika. Podjęcie działań nieregularnych na masową skalę oraz wykonanie manewrów operacyjnych na kierunkach uderzenia nieprzyjaciela celem zatrzymania i osłabienia przeciwnika, oraz stworzenia warunków do kontruderzenia.
Trzeci, to wykonanie regularnych i nieregularnych uderzeń na zgrupowania przeciwnika celem przejęcia inicjatywy, rozbicie w wyparcie wojsk przeciwnika oraz odzyskanie utraconych terytoriów.

W sytuacji gdy w wyniku przeprowadzonych uderzeń przeciwnika obrona zostaje całkowicie rozbita a wojsko operacyjne sparaliżowane, wówczas główną formą obrony przed agresorem powinny być powszechne działania nieregularne (wojna partyzancka).

Jeśli chcemy obliczyć jaka ilość pododdziałów potrzebna jest do obrony danego rejonu (obszaru) musimy sięgnąć po orientacyjne normy obronne pamiętając, iż ewentualne potrzeby zależne są od specyfiki terenu.
Dlatego uśredniając należy przyjąć, że:
1 dywizja broni rejonu o szerokości od 30 do 50 kilometrów oraz głębokości 15 -30 kilometrów z 2 - 4 pozycjami (liniami) obronnymi.
1 pułk broni rejon od 10 do 15 kilometrów o głębokości 7 - 8 kilometrów z 1 - 2 pozycjami obronnymi.

Inaczej trzeba rozpatrywać ten problem kiedy mamy do czynienia z określonymi punktami oporu, np. miastami, bowiem obrona okrężna dużego miasta może wymagać kilku tysięcy żołnierzy (1 - 3 pułków), obrona ważnego obiektu to siły batalionu lub kompani.

Niezbędnym czynnikiem obrony są siły rezerwy. Obecnie brakuje nam planu mobilizacyjnego rezerw, co należy uzupełnić. Plan mobilizacji rezerw winien obejmować :
- Sposób ogłaszania mobilizacji.
- Czas, miejsce i zakres jej przeprowadzania.
- Sposób wykorzystania pozyskanych sił i środków.
Punkty tworzenia sił z mobilizacji rezerw (pułków odwodowych) winny być usytuowane wewnątrz kraju. Jednostki te swa gotowość powinny osiągnąć w przeciągu 2-5 dni od ogłoszenia mobilizacji i stanowić bezpośredni odwód jednostek obrony pierwszej linii i naczelnego dowództwa.

Oryginalny wpis sporządził Graf Henryk von Groc

[Friedrich von Baden]

Organizacja Służby Kwatermistrzowskiej

• wydział zaopatrzenia żywnościowego
• wydział zaopatrzenia mundurowego
• wydział budownictwa, remontów i zakwaterowania
• wydział zaopatrzenia wojsk inżynieryjnych
• wydział zaopatrzenia służb łączności
• wydział zaopatrzenia służb medycznych
• wydział dostaw i przewozów (taborów)
• wydział składów i magazynów