Sankt-Hedwigs-Kathedrale (Katedra św. Jadwigi)

[Benedykt Krakowski]

28 VI 2025 r.

Wspomnienie św. Ireneusza, biskupa i męczennika

Ireneusz urodził się w Smyrnie około 130 r. Był uczniem tamtejszego biskupa, św. Polikarpa, a ten z kolei był uczniem św. Jana Apostoła. Apostołował w Galii. Był biskupem Lyonu (Lugdunu).

Św. Ireneusz jako wybitny teolog zwalczał w swoich pismach gnostyków, wykazując, że tylko Kościół przechował wiernie tradycję otrzymaną od apostołów. Napisał dzieło „Przeciw herezjom”, w którym przedstawił wszystkie błędy, jakie nękały pierwotne chrześcijaństwo. Jest to więc niezmiernie ważny dokument. Zbija on błędy i daje wykład autentycznej wiary. Zawiera nie tylko indeks herezji, ale także sumę tradycji apostolskiej i pierwszych Ojców Kościoła. Poniósł śmierć męczeńską w 202 r.

Boże, Ty sprawiłeś, że święty Ireneusz, biskup, utwierdził prawdziwą naukę i pokój w Kościele, † przez jego wstawiennictwo odnów w nas wiarę i miłość, * abyśmy dążyli do zgody i jedności. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

Sobota po Uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa

Wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny

Pierwsze ślady kultu Serca Maryi napotykamy już w XII wieku. Na wielką skalę kult Serca Maryi rozwinął św. Jan Eudes (1601-1680). Kult, który szerzył, nosił nazwę Najświętszego Serca Maryi lub Najsłodszego Serca Maryi. Jednak najbardziej do rozpowszechnienia kultu Serca Maryi przyczynił się proboszcz paryskiego kościoła Matki Bożej Zwycięskiej ks. Geretes, zakładając w 1836 roku specjalne Bractwo. W XIX wieku rozpowszechniło się nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi, a w 1854 roku papież Pius IX ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi. Duże znaczenie w propagowaniu i rozwoju kultu Niepokalanego Serca Maryi miały objawienia w Fatimie z 1917 roku, gdzie Maryja zaleciła wynagradzanie za grzechy świata, poprzez przyjmowanie Komunii świętej wynagradzającej i odprawianie nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca do jej Niepokalanego Serca.

W 1944 roku papież Pius XII wprowadził Święto Niepokalanego Serca Maryi w całym Kościele. Do reformy liturgii w 1969 roku obchodzono je 22 sierpnia, na zakończenie oktawy Wniebowzięcia NMP, a obecnie jest to sobota po Uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego.

Boże, Ty przygotowałeś w Sercu Najświętszej Maryi Panny godne mieszkanie dla Ducha Świętego, † spraw, abyśmy za wstawiennictwem Najświętszej Dziewicy * stali się świątynią Twojej chwały. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

29 VI 2025 r.

Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Kościół umieszcza w jednym dniu uroczystość św. Pawła wraz z uroczystością św. Piotra dlatego, że obaj apostołowie byli współzałożycielami gminy chrześcijańskiej w Rzymie i obaj w tym mieście oddali dla Chrystusa życie oraz dlatego, że w Rzymie są ich relikwie i sanktuaria. Najwięcej jednak zaważyła na tym opinia, dzisiaj uznawana za mylną, że obaj ponieśli śmierć męczeńską w jednym dniu i roku.

Właściwe imię Piotra to Szymon (Symeon). Pan Jezus zmienił mu imię na Piotr przy pierwszym spotkaniu, gdyż miało ono symbolizować jego przyszłe powołanie. Pochodził z Betsaidy, miejscowości położonej nad Jeziorem Genezaret. Był bratem św. Andrzeja apostoła, który przyprowadził Szymona do Pana Jezusa. Jezus bardzo wyraźnie wyróżniał Piotra wśród apostołów, a przed odejściem do nieba zlecił mu najwyższą władzę pasterzowania nad Jego wiernymi wyznawcami i pozostałymi apostołami. Apostołowie od początku podjęli te słowa i uznali w Piotrze pierwszego spośród siebie. Św. Piotr poniósł śmierć męczeńską według podania na wzgórzu watykańskim. Miał być ukrzyżowany według świadectwa Orygenesa głową na dół na własną prośbę, gdyż czuł się niegodnym umierać na krzyżu jak Chrystus. Cesarz Konstantyn Wielki wystawił ku czci św. Piotra nad jego grobem bazylikę. Obecna bazylika Św. Piotra w Rzymie budowana została w latach 1506-1629.

Paweł pochodził z Tarsu w Cylicji (Mała Azja). Urodził się jako obywatel rzymski, w Tarsie ok. 8 roku po narodzeniu Chrystusa. Jego rodzina chlubiła się, że pochodziła z rodu Beniamina, dlatego otrzymał imię Saul (spolszczone: Szaweł) od jedynego króla Izraela z tego rodu. Po ukończeniu miejscowych szkół, w wieku ok. 20 lat udał się do Palestyny, aby w Jerozolimie pogłębiać swoją wiedzę rabinistyczną. Nie znał Jezusa, wiedział jednak o chrześcijanach i ich nienawidził, uważając za odstępców. Z tego powodu asystował przy męczeńskiej śmierci św. Szczepana. Kiedy tylko doszedł do wymaganej pełnoletności, udał się do najwyższych kapłanów i Sanhedrynu, aby otrzymać listy polecające do Damaszku. Dowiedział się bowiem, że uciekła tam spora liczba chrześcijan, chroniąc się przed prześladowaniem, jakie wybuchło w Jerozolimie. Gdy Szaweł był bliski murów Damaszku, spotkał go Chrystus, powalił na ziemię, oślepił i oświecił go, że nauka, którą on zwalczał, jest prawdziwa; że chrześcijaństwo jest wypełnieniem obietnic Starego Przymierza. Po swoim nawróceniu Szaweł rozpoczyna nową erę życia: głosi niestrudzenie Jezusa Chrystusa. Ok. 67 roku Paweł poniósł śmierć męczeńską, według bardzo starożytnego podania – od miecza. Nie jest znany dzień jego śmierci. Za to dobrze zachowano w pamięci miejsce jego męczeństwa – Aquae Salviae za Bramą Ostyjską w Rzymie. Po edykcie cesarza Konstantyna Wielkiego ciało św. Pawła przeniesiono na miejsce jego męczeństwa, gdzie cesarz wystawił ku jego czci bazylikę.

Boże, Ty nam dałeś dzień świętej radości w uroczystość apostołów Piotra i Pawła, † spraw, aby Twój Kościół wiernie zachowywał naukę Apostołów, * od których otrzymał zaczątek wiary. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

30 VI 2025 r.

Wspomnienie Świętych Pierwszych Męczenników Świętego Kościoła Rzymskiego

Nazajutrz po uroczystości świętych apostołów Piotra i Pawła Kościół czci pamięć wielu chrześcijan Rzymu, którzy ponieśli śmierć podczas pierwszego prześladowania Kościoła w Rzymie, wszczętego na rozkaz cesarza Nerona w latach 64-67.

Nie ma żadnego rejestru osób, które oddały wtedy życie za Chrystusa, jednak wiadomo, że było ich kilka tysięcy. Neron kazał podpalić Rzym, żeby na jego zgliszczach wybudować nowe, piękne miasto, a potem chciał zrzucić winę na chrześcijan i odciągnąć uwagę ludu od swojej zbrodni torturami i egzekucjami niewinnych.

Boże, Ty uświęciłeś krwią męczenników wspaniałe początki Kościoła rzymskiego, † spraw, niech ich męstwo w walce umocni naszą wiarę, * abyśmy z radością zbierali owoce ich zwycięstwa. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

Lipiec

Przenajdroższej Krwi Chrystusa Pana

Tak jak miesiąc czerwiec poświęcony jest adorowaniu Najświętszego Serca Pana Jezusa, tak lipiec skupia się na kontemplacji Jego Najdroższej Krwi. Krwi, która jest dla wierzących symbolem nieodzownej Miłości silniejszej od śmierci, oddającej się w całości dla zapewnienia nam życia wiecznego. Krwi będącej miłosierdziem, oczyszczeniem i odkupieniem. Wielu świętych wielbiło Krew Zbawiciela, powstały też zgromadzenia zakonne rozważające w głównej mierze jej tajemnicę.

Najdroższa krew Jezusowa, ostatecznie przelana za nas na krzyżu, wspomniana została w Piśmie Świętym kilkakrotnie. Podczas modlitwy w Ogrodzie Oliwnym na czole Zbawcy pojawił się krwawy pot. W scenie biczowania, ukoronowania cierniem Jego skroni i ukrzyżowania, człowiek przyczynił się do umęczenia Najświętszego Ciała, które z pokorą gotowe było przyjmować wszystko w imię bezgranicznej Miłości. Z przebitego włócznią Serca Pana, natychmiast wypłynęła krew i woda - symbole pojednania Boga z człowiekiem. Krwawa ofiara z Baranka Paschalnego i oczyszczająca woda, jako znak chrztu i życiodajnej siły.

Początki oficjalnego kultu Najdroższej Krwi, sięgają XIX wieku. W 1849 roku, papież Pius IX wydał dekret Redempti sumus, w którym ustanowił pierwszą niedzielę lipca, dniem kontemplacji Najdroższej Krwi. Od tamtej chwili było to święto obchodzone przez cały Kościół Katolicki, nie tylko w ramach lokalnych ognisk kultu. Następnie papież Pius X, w 1914 roku, sprecyzował datę, wyznaczając obchody liturgiczne na 1 lipca.

Rangę uroczystości (święta pierwszej klasy) zyskały one w 1934 roku, za sprawą papieża Piusa XI. Wiele lat później, Jan Paweł II powiedział: Krew Chrystusa jest niezbitym dowodem miłości niebieskiego Ojca do każdego człowieka, bez żadnego wyjątku. Przypominał on wówczas zasługi papieża Jana XXIII, który w 1960 roku wystosował list apostolski Inde a Primis, wzywający do szerzenia tego kultu i rozważania niewymiernej tajemnicy Krwi Chrystusa. Zachęcał on w liście, aby to właśnie lipiec poświęcić rozmyślaniom nad tą wielką miłością i wartością kryjącą się w Krwii której jedna kropla może wybawić cały świat od wszelkiej winy. Zatwierdził także kształt Litanii do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana.

Obecnie, za sprawą reformy kalendarza dokonanej przez papieża Pawła VI w 1970 roku, uroczystość ta połączona jest z czerwcowymi obchodami święta ,,Corpus Domini" (Bożego Ciała) i funkcjonuje pod nazwą: ,,Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwii Chrystusa", w całym Kościele Katolickim. Jednak celebracja miesiąca lipca, poświęconego tej tajemnicy, kontynuowana była i jest dzięki tradycji ludowej oraz działaniom zakonów czcicieli Krwi Chrystusowej.

Tradycja lipcowych nabożeństw nie jest bardzo popularna, a zwolenników zyskuje głównie w zgromadzeniach Matki Bożej Miłosierdzia oraz w niektórych parafiach w Polsce. W Kościołach odprawiane jest zazwyczaj wieczorem i ma formę bardzo zbliżoną do nabożeństw czerwcowych. Składa się ono z adoracji Najświętszego Sakramentu oraz z odmówienia litanii do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana.

Boże, Ty odkupiłeś wszystkich ludzi Najdroższą Krwią Twojego Syna, † zachowaj w nas dzieło swojego miłosierdzia, * abyśmy nieustannie czcząc tajemnicę naszego zbawienia, mogli osiągnąć jego owoce. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

1 VII 2025 r.

Wspomnienie św. Ottona, biskupa

Otton urodził się ok. 1060 r. w Szwabii, w rodzinie szlacheckiej. Do Polski przybył jako kleryk w orszaku opata Henryka z Würzburga, który został później arcybiskupem gnieźnieńskim. W Polsce Otton przebywał dłuższy czas, zapoznał się tu dobrze z językiem i miejscowymi obyczajami. Prowadził szkołę w Gnieźnie. W młodym wieku był kapelanem na dworze księcia Władysława Hermana, a później także doradcą Piastów.

W 1102 roku Otton został mianowany biskupem Bambergu. 1 lutego 1103 r. mimo ciężkiej zimy Otton wszedł do swego miasta boso i w szacie pokutnej. dobrym organizatorem diecezji. Okazał się dobrym, rozsądnym i gorliwym biskupem. Zachował jedność z papieżem w czasie jego sporu z cesarzem. Troszczył się o reformę kleru i o karność w klasztorach. Założył tak wiele nowych fundacji, że zasłużył sobie na przydomek "ojca zakonów".

Jednak największym jego dziełem było nawrócenie Pomorza. Odbył dwie wyprawy misyjne. W porozumieniu ze Stolicą Apostolską, na zaproszenie władcy polskiego, Bolesława Krzywoustego, Otton przybył do Polski w 1124 r. Ewangelizował w sposób niezwykle gorliwy i roztropny, dbając o to, żeby jego słuchacze jak najlepiej poznali prawdy wiary i zasady moralności chrześcijańskiej. Wraz ze współpracownikami ochrzcił 22 tys. osób i założył kilkanaście ośrodków duszpasterskich.

Wszechmogący, miłosierny Boże, święty Otto, biskup, doprowadził Pomorzan do prawdziwej wiary i udzielił im sakramentów zbawienia, † pomóż nam swoją łaską, * abyśmy zachowali dar wiary, którego nam udzieliłeś. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

2 VII 2025 r.

Wspomnienie św. Bernardyna Realino, prezbitera

Urodził się w Carpi we Włoszech w 1530 r. Ukończył medycynę i prawo. Pełnił funkcję burmistrza Felizzano i Cassine, będąc jednocześnie osobistym doradcą namiestnika Neapolu. W Neapolu zetknął się z jezuitami. W 1564 r., gdy miał 34 lata, zdecydował się na wstąpienie do tego zakonu. Mimo wykształcenia pragnął zostać zwykłym bratem, ale z posłuszeństwa przyjął kapłaństwo. Przełożeni powierzyli mu urząd mistrza nowicjatu i ojca duchownego młodych adeptów zakonu. Wolny czas Bernardyn poświęcał pracy kaznodziejskiej i rychło zasłynął na tym polu.

Od 1574 r. aż do końca życia, tj. przez 42 lata przebywał w mieście Lecce. Był rektorem, kaznodzieją i spowiednikiem. Podbił serca mieszkańców niezwykłą gorliwością na ambonie i w konfesjonale, ofiarną posługą najuboższym i ascezą życia. Jego penitentami byli dosłownie wszyscy: od miejscowego biskupa i duchowieństwa po ostatniego rybaka. Nawiedzały go tłumy interesantów w swoich potrzebach. Umiał zawsze zachować spokój i opanowanie nawet wobec natrętów. Miał dar pozyskiwania sobie ludzi. Bóg obdarzył go także darem wysokiej kontemplacji, ekstaz i proroctwa. Pod koniec życia Bernardyn bardzo cierpiał. Trzy lata przed śmiercią utracił wzrok. Zmarł 2 lipca 1616 r.

Boże, Światło i Pasterzu wiernych, Ty postawiłeś świętego Bernardyna na czele Twojego ludu, aby go karmił słowem i kształtował własnym przykładem, † spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem zachowali wiarę, której nauczał * i szli drogą, którą wskazywał. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

3 VII 2025 r.

Święto św. Tomasza, Apostoła

Tomasz, zwany także Didymos (Bliźniak), należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. Ewangelie wspominają go, kiedy jest gotów pójść z Jezusem na śmierć (J 11, 16); w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy (J 14, 5); osiem dni po zmartwychwstaniu, kiedy ze sceptycyzmem chce włożyć rękę w bok Jezusa (J 20, 19nn); nad Jeziorem Genezaret, gdy jest świadkiem cudownego połowu ryb po zmartwychwstaniu Jezusa (J 21, 2).

Osobą św. Tomasza Apostoła wyjątkowo zainteresowała się tradycja chrześcijańska. Św. Tomasz miał głosić Ewangelię najpierw Partom (obecny Iran), a następnie w Indiach. Około roku 52 po Chrystusie miał wylądować na zachodnim wybrzeżu Malabaru i założyć tam siedem kościołów. Kiedy w roku 1517 Portugalczycy wylądowali w Mylapore, pokazano im grób apostoła. Pamięć o apostole zachowali tamtejsi chrześcijanie nestoriańscy. W Indiach jest również najgłośniejsze sanktuarium św. Tomasza apostoła. Znajduje się ono na miejscu, gdzie według miejscowej tradycji Tomasz miał ponieść śmierć męczeńską.

Wszechmogący Boże, z radością obchodzimy święto Tomasza Apostoła, † przez jego wstawiennictwo zachowaj naszą wiarę, * abyśmy jak on uznali Twojego Syna za naszego Pana i mieli życie w imię Jezusa Chrystusa. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

4 VII 2025 r.

Wspomnienie bł. Piotra Jerzego Frassatiego

Urodził się w 1901 r. w Turynie jako syn senatora Alfredo Frassatiego, założyciela istniejącego do dziś miejscowego dziennika „La Stampa”, później także ambasadora Włoch w Niemczech. Wychowany w religijnej, a zarazem otwartej na świat i zamożnej rodzinie, naukę pobierał w jezuickim Instytucie Społecznym, a w okresie nauki działał w szkolnych stowarzyszeniach religijnych. Codziennie służył do Mszy i przystępował do Komunii świętej. W wieku 17 lat wstąpił do Konferencji św. Wincentego a Paulo - organizacji charytatywnej założonej w pierwszej połowie XIX w. przez francuskiego świeckiego działacza katolickiego bł. Fryderyka Ozanama. Zaangażował się wówczas w działalność dobroczynną na rzecz ubogich, której pozostał wierny do końca życia.

W 1919 rozpoczął studia na wydziale inżynierii przemysłowej Politechniki Turyńskiej ze specjalnością górniczą, chciał bowiem działać później jako świecki katolik wśród górników. Od 1920 był członkiem Włoskiej Partii Ludowej, z której później wyłoniła się Chrześcijańska Demokracja, czyli chadecja. Działał też w Akcji Katolickiej, we Włoskiej Młodzieży Katolickiej i w kilku innych organizacjach. Nigdy natomiast, w odróżnieniu od wielu swych rówieśników, nie należał do partii faszystowskiej, a nawet był członkiem Uniwersyteckiego Sojuszu Antyfaszystowskiego. Jednocześnie nie zaniedbywał obowiązków wobec potrzebujących i jako członek Konferencji Św. Wincentego był bardzo aktywny na tym polu, m.in. codziennie odwiedzając chorych. Tak intensywny tryb życia – a trzeba pamiętać, że był również zapalonym wspinaczem wysokogórskim – sprawił, że nagle rozwinęła się w nim choroba, która w ciągu kilku dni zabrała go z tego świata. Zmarł 4 lipca 1925 jako 24-letni student, którego nazajutrz czekał ostateczny egzamin. Już za życia otaczała go opinia świętości, która jeszcze bardziej wzmogła się po jego śmierci.

Boże, Ty dałeś błogosławionemu Piotrowi Jerzemu już w młodym wieku radość spotkania Chrystusa w wierze i miłości, † spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem mogli żyć duchem błogosławieństw * i świadczyć o Ewangelii we współczesnym świecie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

[Benedykt Krakowski]

5 VII 2025 r.

Wspomnienie św. Marii Goretti, dziewicy i męczennicy

Urodziła się w 1890 r. w Corinale k. Ankony, w środkowych Włoszech. Po kilku latach jej rodzina przeniosła się do wsi położonej w pobliżu miasteczka Nettuno. Gdy Maria miała 10 lat, zmarł jej ojciec. Rodzina żyła w trudnych warunkach materialnych. Matka i bracia pracowali w polu i w winnicach zarabiając na utrzymanie. Dziewczynkę coraz częściej napastował, grożąc jej nawet śmiercią, 18-letni sąsiad Aleksander Serenelli. 5 lipca 1902 r. napadł ją i próbował zgwałcić. Gdy dziewczynka stawiała opór, rozjuszony napastnik zadźgał ją nożem. Powracająca z pracy rodzina zastała Marię w agonii. Maria, przewieziona do szpitala i opatrzona sakramentami, zmarła 6 lipca 1902 r. Przed śmiercią przebaczyła swemu zabójcy. Lejkarze stwierdzili, że miała na ciele 14 ran. Zbrodnia poruszyła całą okolicę. W pogrzebie uczestniczyły tysiące ludzi, setki kapłanów oraz biskup. Na białą trumnę niesioną w kondukcie padał deszcz kwiatów. Już od pogrzebu mówiono o Marii Goretti, że jest świętą Agnieszką XX wieku. W 1947 r. papież Pius XII ogłosił ją błogosławioną, a kanonizował ją w 1950 r. Aleksander, po odbyciu kary 26 lat więzienia, wstąpił do kapucynów w Maceracie. Zmarł w 1970 r., w wieku 88 lat.

Rokrocznie do Nettuno ściągają setki tysięcy pielgrzymów oddając hołd św. Marii Goretti. Jej zabalsamowane zwłoki ustawiono w kryształowej trumnie w specjalnej kaplicy. W kaplicy znajdują się nieliczne pamiątki po świętej, a jej ściany oraz ściany zakrystii i korytarzy pokrywają tysiące wotów, tabliczek dziękczynnych, próśb o wstawiennictwo, niekiedy nawet długich do niej listów.

Boże, Ty jesteś źródłem niewinności i miłujesz czystość, † Ty dałeś Twojej służebnicy Marii Goretti łaskę męczeństwa w młodym wieku i nagrodziłeś jej walkę w obronie dziewictwa, * za jej wstawiennictwem daj nam stałość w zachowywaniu Twoich przykazań. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.